Uit dichtbundel Laten we mijn lichaam delen, 2013 uitgeverij De Harmonie

 

BELOFTE

 

Of ik altijd nieuwsgierig ben naar de lichamen van mensen

die ik boeiend vind. Ja, zeg ik

Of niet elk lichaam hetzelfde is. Nee, zeg ik

Of dat betekent dat ik aan lichamen hecht

 

Je zegt dat je skelet zich vertakt, in je huid prikt

dat je botten naar beneden groeien, dat je adem treuzelt

in je longen, dat je niet meer dood kunt gaan

 

Ik stel in op vijf minuten sluitertijd want dat is wat de actie

tot het stilvallen nodig heeft

 

De bel. Schaduwen achter geribbeld glas raken uit hun context

 

Even welt de gedachte op, die hebben we nog, een laatste keer

te lopen van en naar (maakt niet uit waar), want alles daartussen

telt niet: geen seconden, geen pixels, geen grammen

 

Je neemt de laatste slok en ik streel je slapen

Jij belooft dat je me zal missen

 

Ik slik, tijd heelt alle wonden

maar je laat de rimpels uit je gezicht glijden

alsof je nooit oud geworden bent

 

Een tijdvak in één beeldvlak, op een rare manier snap ik dat

maar zoals je de tijd teruggeeft die je niet meer hebt –

 

Ik druk mijn liezen tegen  je rug

blaas wolkjes tussen je schouderbladen

om de kou te weerhouden die in jouw lichaam begint